In alles was ze het paard van mijn dromen – de mooiste, de slimste, de braafste. Nergens bang voor en de rust zelve, met de liefste ogen die je ooit gezien hebt. Maar omdat het leven zelden zo gaat als je verwacht en omdat veranderde omstandigheden soms vragen om moeilijke beslissingen, ...

Ik had nooit kunnen bedenken hoezeer het me zou raken om van dichtbij te mogen ervaren wat het betekent om een kind met een beperking te hebben, op praktisch, emotioneel en sociaal gebied. Om getuige te zijn van de veerkracht, de levensvreugde, het uithoudingsvermogen en de liefde van deze kinderen en hun ouders en broers en zussen, zelfs op de zwaarste momenten, was levensveranderend.

Het was best wel een dingetje voor me, echt voor de muziek kiezen in goede en in slechte tijden. Daarom raakte ik lichtelijk gefrustreerd toen ik merkte dat mijn stem steeds vaker en sneller moe werd, en ik keelpijn kreeg na het zingen en zelfs na een middellang gesprek of een voorleesboekje. WTF?

Als er iets is waar ik bang voor ben als ik mijn eigen werk deel, is dat ‘saai gevonden worden’. Ik schreef al eens eerder dat ik stiekem nooit zo heel erg overtuigd was van vooral mijn gitaarkunsten, en dus is er altijd de angst dat het niet genoeg gaat zijn.

Werkpuntje dus, vandaar (deels) ook dit project. Omdat ze zeggen dat kunst voor 10% inspiratie is en voor 90% transpiratie (de verhouding varieert afhankelijk van wie je het vraagt) (sorry voor al die haakjes trouwens) is het misschien goed als ik af en toe een beetje zweet, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik hoorde die naam al mijn hele leven. Ik kende hem, ook al had ik hem nooit ontmoet. Ik kende zijn moeder en was dol op zijn zus, die mijn tante Tineke was. Joy en ik waren een paar ogenblikken stil van verbijstering, met kippenvel op onze armen.

Soms is de sluier dun, en kunnen we een glimp opvangen van wat erachter ligt, maar meestal lijkt hij meer op een muur en hebben we geen flauw idee wat ons wacht aan de overkant. Dit liedje helpt me onthouden hoe belangrijk het is om de moed te vinden toch de sprong te wagen, en te voelen.

Omdat er niets is wat pijn nog erger maakt dan alleen zijn met die pijn. Omdat verdriet, verlies en trauma niet verdwijnen door ze te negeren, en omdat schaamte vermenigvuldigt als je het verbergt.

Aan de andere kant is de kans dan vrij groot dat er bijna niemand ooit iets hoort van wat ik doe en hoe raar het misschien ook mag klinken: het is wel de bedoeling dat die liedjes gehoord worden. Daarvoor wilden ze bestaan. En ze hebben mij uitgekozen om ze te zingen – ergens ben ik het aan ze verplicht om ze dan ook te delen.

Hij mixte de boel wat door elkaar, gooide er een galmpje op, vertraagde een of twee van mijn geluiden, zette er een enkele noot bij met zijn synthesizer, en voilà, we hadden een liedje. “Nou, hier ben je voor geboren!” riep Steve. Dat wist ik nog niet zo zeker, maar ik vond het wel leuk klinken. ‘Wie weet’, dacht ik, ‘doe ik dit nog weleens een keertje’.