Hij mixte de boel wat door elkaar, gooide er een galmpje op, vertraagde een of twee van mijn geluiden, zette er een enkele noot bij met zijn synthesizer, en voilà, we hadden een liedje. “Nou, hier ben je voor geboren!” riep Steve. Dat wist ik nog niet zo zeker, maar ik vond het wel leuk klinken. ‘Wie weet’, dacht ik, ‘doe ik dit nog weleens een keertje’.

Die probeert ons er gewoon van te weerhouden iets stoms te doen, zoals op de voorgrond treden en onszelf laten zien, of iets doen wat er daadwerkelijk toe doet – we zouden eens kunnen falen. We zouden vàst falen, en ons daarna doodschamen.