Ik hoop dat hij nog weet dat de zon scheen en de vogels zongen, en dat we samen knikkerbanen knutselden en schaduwtikkertje deden in het bos. Dat er schoonheid was, ondanks de duisternis in de wereld.

"They say it's the last song. They don't know us, you see - it's only the last song if we let it be". De dood kwam op een zonnige vrijdagmorgen…

Je kent het wel. Je komt iemand tegen die je in geen eeuwen gezien hebt en voor je het weet is het eruit: “Heeeey, hoe issie?” Waarop de ander dan zegt “Ja goehoed, en met jou dan?” en nooit zegt “zwaar klote, ik heb hulp nodig”.

Maar een zelfbeeld is iets raars. Het blijkt minder afhankelijk te zijn van hoe je er daadwerkelijk uitziet, en meer van hoe je je voelt over jezelf. Uiteindelijk horen we ons leven lang van alle kanten wat we allemaal wel en niet moeten zijn om bij de mooie meisjes te horen.

Hier in huis proberen we over het algemeen een beetje met de seizoenen mee te leven. Als je in het bos woont is dat in principe niet zo heel moeilijk want je wordt ermee om je oren geslagen (in de herfst zelfs heel letterlijk, als de eikels en kastanjes in salvo na salvo naar beneden komen kletteren. Op je hoofd).

Voor mijn zoon. I never knew your hair would smell so sweet after a long day of playing in the sun I never knew I’d feel so incomplete when you’re away, and I am home alone

Elf jaar geleden ging ik de studio in om een cd op te nemen. Ik had een handvol liedjes, was kersvers als songwriter en zo groen als de eerste grasspriet in de lente – en had geen flauw idee wat ik wilde, hoe het moest klinken, of wie ik was.