Morgen neem ik afscheid van mijn lieve meisje. Mijn hele leven lang heb ik verlangd naar een eigen paard, en ruim anderhalf jaar geleden werd die droom werkelijkheid in de vorm van Sunny. In alles was ze het paard van mijn dromen – de mooiste, de slimste, de braafste. Nergens bang voor en de rust zelve, met de liefste ogen die je ooit gezien hebt. Maar omdat het leven zelden zo gaat als je verwacht en omdat veranderde omstandigheden soms vragen om moeilijke beslissingen, is Sunny vanaf morgen iemand anders’ lieve meisje. Het heeft me maanden gekost om deze beslissing te nemen, en ik schreef Something else inside me dan ook al in augustus, lang voordat er een knoop doorgehakt zou worden. Het schrijven ervan heeft me enorm geholpen in het proces om haar los te laten. Het ging op dat moment volledig over Sunny en mijn afscheid van haar, maar gaandeweg werd het ook duidelijk dat het ook in bredere zin gaat over het loslaten van een droom, een identiteit, van iets waarvan je altijd dacht dat het een deel van jezelf was… Wat blijft er over als dat deel wegvalt, om wat voor reden dan ook? Wie ben ik nog als ik dat niet ben?

Een relatie (met een mens of dier), geliefde, een baan, een project, een huis… Na afscheid volgt een periode van vertwijfeling en rouw. Uiteindelijk komt er ook weer lucht, ruimte en vruchtbare grond voor iets nieuws, misschien in een totaal andere vorm. Maar voor het zover is huil ik zoete tranen van herinnering, om wat er niet meer is, om wat het had kunnen zijn maar niet zo mocht zijn. Het ga je goed bij je nieuwe baasje, Sunnybunny. Voor altijd in mijn hart.

(De opname is nogal experimenteel en rudimentair, maar het geeft een idee. Insert onder andere mondharmonica-solo – stay tuned in 2018 😉 ).