Deze week was het (op 5 december) International Volunteering Day – de Internationale Dag van het Vrijwilligerswerk. Daarom dit keer een liedtekst die ik (op een bestaande melodie) schreef als vrijwilliger bij Stichting Wigwam, in 2008. Stichting Wigwam organiseert al 20 jaar gezinsvakanties voor gezinnen met kinderen met een beperking, en doet dat met de hulp van een heleboel enthousiaste, toegewijde vrijwilligers. In 2008 kwam ik via mijn partner in aanraking met de Wigwam omdat hij daar projectleider was, en in de twee jaren erna deden we samen het projectmanagement voor de locatie Arnhem. Beiden hadden we geen achtergrond in de gehandicaptenzorg, dus waar het de zorg betrof vertrouwden wij voor de inhoudelijke expertise maar al te vaak op onze super-ervaren vrijwilligers, die niet zelden ook een bààn hadden in het veld (en in de vakantie dus nog eens kwamen vrijwilligen!). Ik reken mijn tijd bij de Wigwam tot een van de meest verrijkende in mijn leven. Ik had nooit kunnen bedenken hoezeer het me zou raken om van dichtbij te mogen ervaren wat het betekent om een kind met een beperking te hebben, op praktisch, emotioneel en sociaal gebied. Om getuige te zijn van de veerkracht, de levensvreugde, het uithoudingsvermogen en de liefde van deze kinderen en hun ouders en broers en zussen, zelfs op de zwaarste momenten, was levensveranderend.

De kinderen van onze Wigwamjaren, en ook hun broers en zussen, zijn nu tieners en jong-volwassenen. Op Facebook krijg ik af en toe een glimp mee van hun leven, en altijd zwelt mijn hart dan – van trots en blijdschap dat ik ze even mocht kennen. Sommigen zijn er niet meer, sommigen zijn er nog maar zullen niet oud worden. Ook aan hen denk ik terug. Vrijwilligers hebben soms nog jaren contact met het kind dat ze begeleid hebben – bij het Wigwammen ontstaan er bijzondere vriendschappen (en huwelijken en baby’s ook, trouwens – tussen vrijwilligers dan hè). Ik schreef de tekst van ‘Als je de stilte bewaart’ voor de afscheidsavond na mijn eerste Wigwamweek. Ruim negen jaar later voel ik nog steeds de ontroering die toen de tekst uit mijn pen liet vloeien.