Als er iets is waar ik bang voor ben als ik mijn eigen werk deel, is dat ‘saai gevonden worden’. Ik schreef al eens eerder dat ik stiekem nooit zo heel erg overtuigd was van vooral mijn gitaarkunsten, en dus is er altijd de angst dat het niet genoeg gaat zijn. Niet gevarieerd genoeg, niet technisch goed genoeg, niet boeiend genoeg. Dat speelt vooral als ik meerdere liedjes achter elkaar speel – bij een optreden dus. ‘Laat ze toch in godsnaam niet in slaap vallen…’ – dat werk. En toch vind ik optreden zo leuk dat ik het graag wil blijven doen. Dat betekent enerzijds dat ik in het reine moet zien te komen met wat ik wel en niet kan – zónder daarbij overdreven negatief over mezelf te worden (want negativiteit doodt creativiteit). Anderzijds mag ik wel realistisch genoeg zijn om mezelf te verbeteren op die punten waar ik inderdaad wat skills mis. Daarom ben ik momenteel aan het experimenteren met de mondharmonica bijvoorbeeld, en probeer ik nieuwe dingen uit qua stijl en stemtechniek.

Child of Wonder is zo’n rechttoe rechtaan-liedje dat meestal niet op mijn playlist belandt omdat ik bang ben dat het te weinig ‘schwung’ heeft. De opname is uiteindelijk driestemmig geworden en daar ben ik heel tevreden over, maar ik vond het altijd wat lastig te realiseren live, in mijn eentje (en daarom ben ik nu aan het shoppen voor een vocal harmonizer pedal – maar dat terzijde). Ik deel het nu vooral om het zelf in een ander licht te gaan zien. Om niet te vergeten dat het mooi is zoals het is, én dat ik het mag heruitvinden als ik dat wil, omdat ik groei.