Ik heb het de afgelopen weken lastig gevonden iets te schrijven. Dat komt deels door het alledaagse (en het niet zo alledaagse) leven dat me ongemerkt opslorpt als ik niet uitkijk, maar ook door het feit (let op, bekentenis) dat ik gewoon niet zo heel gedisciplineerd ben. Ik begin meestal heel enthousiast ergens aan (zeg maar, overal aan), maar vaak zakt mijn geestdrift vrij snel weer af en raakt de boel in het slop. Natuurlijk wist ik dat toen ik riep dat ik elke week iets ging schrijven – en nu weten jullie het ook. Werkpuntje dus, vandaar (deels) ook dit project. Omdat ze zeggen dat kunst voor 10% inspiratie is en voor 90% transpiratie (de verhouding varieert afhankelijk van wie je het vraagt) (sorry voor al die haakjes trouwens) is het misschien goed als ik af en toe een beetje zweet, als je begrijpt wat ik bedoel.

Dat gezegd hebbende markeert het nummer dat ik gekozen heb voor deze week de terugkeer naar mijn muzikale creativiteit toen ik die volledig dacht kwijt te zijn (lees de derde Noot er eventueel op na). In januari 2011 was ik voor de eerste keer in Arizona, voor een workshop bij Linda Kohanov’s Eponaquest. De workshop ging over intuïtieve wijsheid en creativiteit en bevatte veel meditatieve en mystieke elementen. Na een zeer intense shamanistische journey met het thema ‘word een paard’ schreef ik zomaar Rasa’s Song, onder de sterrenhemel in de woestijn van Arizona. Het was het eerste liedje dat ik schreef in jaren. Ik had destijds in eerste instantie wel de bedoeling om er thuis muziek onder te zetten, maar het is gebleven zoals het was – magisch, mysterieus en puur.