Hij was moeilijk te kraken voor me, deze Noot. Ik zit in een persoonlijk emotioneel proces dat veel van mijn bandbreedte vraagt, maar dat op dit moment nog te vers en kwetsbaar is om op deze manier te delen. Toch wil ik graag trouw blijven aan mijn intentie elke week iets van mezelf te delen. Omdat ik niets uit mijn vingertoppen krijg wat niet op zijn minst gerelateerd is aan wat ik momenteel voel, kies ik deze week voor Master of Sadness. Het is een van de liedjes die ik in 2011 schreef in Amerika.

Het herinnert me eraan dat tranen daadwerkelijk helend werken. Hoe vaak verzetten we ons niet tegen een huilbui, en vergeten we dat we door de sluier van tranen heen moeten gaan om er aan de andere kant uit te komen – wijzer, sterker, en in vrede met wat is (waarbij ‘wat is’ ook de resten verdriet omvat die misschien achter zijn gebleven). Soms is de sluier dun, en kunnen we een glimp opvangen van wat erachter ligt, maar meestal lijkt hij meer op een muur en hebben we geen flauw idee wat ons wacht aan de overkant. Dit liedje helpt me onthouden hoe belangrijk het is om de moed te vinden toch de sprong te wagen, en te voelen. Het belooft me dat mijn tranen uiteindelijk altijd weer op zullen drogen, en ik vrede vind.