Omdat er niets is wat pijn nog erger maakt dan alleen zijn met die pijn. Omdat verdriet, verlies en trauma niet verdwijnen door ze te negeren, en omdat schaamte vermenigvuldigt als je het verbergt. Omdat niemand het nodig heeft om te horen dat “het zó erg nou ook weer niet was allemaal” of dat “het nu weleens tijd wordt om verder te gaan met je leven” of dat “je je dingen in je hoofd haalt” of, de allerergste, elke variant op “eigen schuld, dikke bult” (inclusief “ik zei het toch”). Want als het gaat om hartzeer of wanhoop dan hebben we het allemaal meegemaakt. En zo niet, dan zal dat moment zeer waarschijnlijk nog komen, omdat dat nu eenmaal bij het leven hoort. Als het zover is, dan hebben we woorden nodig van compassie, empathie en erkenning. Van anderen, en vooral ook van onszelf.

Witness is het eerste liedje dat mijn partner Wouter en ik samen geschreven hebben. Tekst van mij, muziek van hem. De opname die je hoort is gemaakt tijdens mijn Love Wins-concert in oktober 2016. Dit nummer valt in de categorie ‘werk in uitvoering’, wat betekent dat de melodie in grote lijnen hetzelfde zal blijven, maar dat piano en zang nog onder revisie zijn. Ik deel het nu vanwege twee redenen: ten eerste omdat ik denk dat het liedje een belangrijke boodschap bevat, en ten tweede om af te rekenen met de angst die ik voel om dingen te delen die niet gepolijst zijn (of zelfs af). Ooit zal Witness wel af en gepolijst zijn, en tegen die tijd deel ik het nog weleens, natuurlijk.