Deze video is opgenomen tijdens een optreden dat ik gaf in Theater Lexor in Heerlen, op 26 januari 2008. Ik had een podium, een kleedkamer, vierenzestig roodfluwelen stoelen en een heuse licht-en-geluidsman – net echt! Het was een paar maanden na de release van Songbird en ik denk dat ik probeerde het ‘te maken’, wat waarschijnlijk inhield dat ik hoopte dat mijn muziek mensen zou opvallen, en dat ze mijn cd zouden kopen en me zouden vragen om te komen spelen. Het enige probleem was dat ik diep vanbinnen helemaal niet geloofde dat mijn liedjes goed genoeg waren om het ‘te maken’. Of dat ik goed genoeg was om het beste in ze naar boven te halen. Ik was eigenlijk vooral onzeker over mijn gitaarspel, dat ik saai en voorspelbaar vond. En stiekem vond ik mijn stem ook niet zo heel bijzonder. Dus ik deed een paar optredens, had een website en een MySpace, en mocht zelfs een paar keer live op de radio komen spelen – terwijl ik angstig wachtte op het moment dat iemand zou zeggen dat het nergens over ging wat ik deed, en wie ik wel niet dacht dat ik was, en zo. Dat moment kwam niet, althans, niet van buitenaf. Want uiteindelijk werd het spanningsveld tussen wie ik dacht dat ik moest zijn (singer-songwriter met ambities) en wie ik werkelijk was (niet dat ik daar een idee van had, maar ik wist wel wat ik níet was) zo groot dat ik toegaf aan dat lelijke stemmetje in mijn hoofd (‘wie denk je wel dat je bent?’) en steeds minder ging spelen. Mijn laatste optreden voor lange tijd was begin 2009 in Amsterdam, in een setting die zó niet bij mij paste dat ik er acuut podiumvrees van kreeg.

Ik weet eerlijk gezegd nog steeds niet wat er precies niet klopte. Het allergrootste obstakel was mijn gebrek aan zelfvertrouwen. Ik vind het nog steeds verschrikkelijk moeilijk om balans te vinden: ik wil liedjes schrijven en spelen, en voor mensen zingen, maar heb er moeite mee om mezelf naar voren te schuiven als iets dat de moeite waard is, omdat dat algauw zo nep voelt. Pretentieus. ‘Marketing’ (sorry voor de aanhalingstekens, ik vind het stiekem gewoon bijna een vies woord) voelt voor mij al zo snel fake en niet meer authentiek dat ik er het liefst ver bij vandaan blijf. Logisch natuurlijk: hoe kun je ook op een geloofwaardige manier iets als fantastisch aanprijzen als je zelf eigenlijk onzeker bent over de waarde ervan (al dan niet terecht)? Aan de andere kant is de kans dan vrij groot dat er bijna niemand ooit iets hoort van wat ik doe en hoe raar het misschien ook mag klinken: het is wel de bedoeling dat die liedjes gehoord worden. Daarvoor wilden ze bestaan. En ze hebben mij uitgekozen om ze te zingen – ergens ben ik het aan ze verplicht om ze dan ook te delen.

Het bezig zijn met deze Noten zet veel in beweging bij me. Ik voel dat ik moeite moet doen mezelf niet weer onder druk te zetten om te presteren, het goed te doen, het tot een succes te maken. Mijn innerlijke criticus wil statistieken zien: het begint te veel uit te maken hoeveel mensen het zien en hoeveel mensen het leuk vinden. Terwijl het enige dat ik mezelf beloofd had over dit project was dat ik het echt wilde houden. Dàt is dus mijn ware intentie op dit moment: met veel passie en plezier muziek maken, liedjes schrijven, ze aan de wereld laten zien zoals ze zijn en daarbij ook zelf echt blijven. En dat dat dan vanzelf leidt tot waar het dan ook toe wil leiden.