Ik ben dol op mijn comfortzone. Hij is veilig, warm en knus (ook al is het er soms een beetje saai). Hij is ook niet zo heel erg groot – die mensen die zeggen dat je moet proberen elke dag iets te doen wat je angst aanjaagt hebben duidelijk nooit mijn leven gehad. Om je de waarheid te zeggen doe ik namelijk elke dag minstens een paar dingen die me minstens een beetje bang maken. Angst en ik zijn geen vreemden van elkaar.

Zoals je je dus kunt voorstellen was in mijn eentje voor twee maanden naar Amerika gaan één van de engste dingen die ik ooit gedaan heb. Toen ik in maart 2011 het vliegtuig in stapte had ik het gevoel dat ik mijn dood tegemoet ging. Het was niet dat ik bang was om te vliegen – mijn angst was voor het onbekende.

Fast forward naar Arizona, waar ik op een dag met artiest en geluidskunstenaar Steve Roach in zijn studio zat. “Oké, maak maar gewoon wat geluid, dan neem ik dat op en dan kun jij daar weer op improviseren, en dan zullen we eens zien wat het wordt”, zei Steve. Woorden uit mijn ergste nachtmerrie. Ik had nog nooit ‘gewoon geluid’ gemaakt. Elk liedje dat ik ooit geschreven had (of sindsdien geschreven heb) begon met de tekst. Ik doe woorden, weet je wel. Ik ken woorden. Gewoon geluid maken voelt raar, gênant bijna. Opgelaten voel ik me dan. Maar aan de andere kant, misschien verstop ik me wel achter die woorden. Misschien verdient het geluids-gedeelte van mijn muziek een beetje meer aandacht zo nu en dan (enter stemcoach).

De studiosessie met Steve resulteerde in Rasa Dreams/Lonely Mountain Theme, het liedje bij deze Noot van de Week. Ik maakte gewoon geluid, hij nam het op en speelde het af in een lus op zijn magische geluidsmachine, en ik improviseerde daarop. Hij mixte de boel wat door elkaar, gooide er een galmpje op, vertraagde een of twee van mijn geluiden, zette er een enkele noot bij met zijn synthesizer, en voilà, we hadden een liedje. “Nou, hier ben je voor geboren!” riep Steve. Dat wist ik nog niet zo zeker, maar ik vond het wel leuk klinken. ‘Wie weet’, dacht ik, ‘doe ik dit nog weleens een keertje’.

Maar eerlijk gezegd is het bij die ene keer gebleven. Uit mijn comfortzone stappen is nooit een hobby geworden en ik doe het maar zelden op vrijwillige basis. Maar als ik het wel doe, dan geeft het zoveel energie en vooral plezier! Niet altijd (soms is het gewoon raar en gênant), maar vaak is het een bekrachtigende ervaring, waarna ik denk ‘wie weet doe ik dit nog weleens een keertje’.

Vandaar deze Noot van de Week – nu mijn wekelijkse dosis onzekerheid, kwetsbaarheid en risico. Ik hoop dat je geniet van Rasa Dreams/Lonely Mountain Theme. Als ik ernaar luister dan kan ik bijna niet geloven dat je eigenlijk alleen maar mijn stem hoort. Er is een lage noot van een paar seconden aan het begin en het einde die gemaakt is door de synthesizer, maar hij is haast niet te onderscheiden. Hij doet het overigens ook lekker op repeat.