“Ik weet het, ik weet het! Ik heb het ook, maar dan met zingen. ‘Zo goed ben ik niet, wie wil mij nou horen, waarom doe ik het überhaupt nog, mijn ego is vast ENORM als ik het zo leuk vind op een podium te staan’… Maar! Ik denk dat hoe dichter we komen bij datgene wat we zouden moeten doen, hoe luidruchtiger en zenuwachtiger onze innerlijke criticus wordt. Die probeert ons er gewoon van te weerhouden iets stoms te doen, zoals op de voorgrond treden en onszelf laten zien, of iets doen wat er daadwerkelijk toe doet – we zouden eens kunnen falen. We zouden vàst falen, en ons daarna doodschamen. Terwijl het eigenlijk de innerlijke criticus is die het zou begeven, omdat hij niet is opgewassen tegen het licht en de liefde die we de wereld in zouden sturen.”
Bovenstaande schreef ik voor mijn vriendin en ‘sister’ Mirjam, die met haar twee paarden naar Santiago de Compostella is gewandeld en nog steeds op Weg is. Ze schreef over haar dromen en plannen voor de toekomst, en over hoe haar innerlijke criticus steeds de boel bleef saboteren (als je boek uitkomt, Mirjam, ben ik de eerste die het leest!). Mirjams post resoneerde zo met mij omdat mijn eigen innerlijke criticus ook behoorlijk luidruchtig is. Ik denk dat de meesten van ons weleens worstelen met het ‘niet-goed-genoeg-monster’ (steek je hand op als je je nog te min hebt gevoeld). Dus natuurlijk bleek ik mijn boodschap voor Mirjam ook voor mezelf geschreven te hebben. Daarom besloot ik vanaf nu elke week iets te publiceren – een liedje, een ander schrijfsel, een werk in uitvoering, ongeacht hoe eng, kwetsbaar, waardeloos of pretentieus het ook mag voelen. Zo blijf ik in contact met mijn creativiteit en daag ik mezelf uit om steeds weer uit mijn comfortzone te stappen (want wie houdt er nu van comfortabel, toch?). Elke zondag (of zoiets toch) deel ik iets van mijn werk, tot het op is – en ik hoop dat dat nooit gebeurt.
The Key
Dit is het eerste nummer op mijn Songbird-album, dat vorige maand tien jaar geleden uitkwam. Ik schreef The Key zonder echt te voelen wat het betekende – dat ik zal moeten blijven zingen, wat er ook gebeurt. Zelfs als er behalve mijn moeder helemaal niemand ooit zou zeggen dat het mooi was. Dit is de les van mijn leven en ik ben er nog niet klaar mee, nog lange niet. Maar ik zing nog steeds. Ik heb er nooit naar verlangd om beroemd te worden, of een platencontract en een nummer 1-hit te scoren. Ik wil gewoon mijn verhalen zingen voor de mensen die ze willen horen.
The Key
I am just an ordinary girl
There’s nothing here to see for all the world
Though I may look okay
And it’s nice to hear me sing
There’s no way that someday
What I do could mean a thing
But I found the key
I know the doorway to your heart
Soon you will see
Turn the corner and you will be greater still
I know I become the melody
It’s just the way that I was born to be
It’s this thing happening
When my heart is filled with grace
Which I bring when I sing
And the world falls into place
Cause I found the key
I know the doorway to your heart
Soon you will see
Turn the corner and you will be greater still
And even though my eyes may show
The fears I keep inside
This melody that I’ve become
Keeps me going through the night
Cause I found the key
I know the doorway to your heart
Soon you will see
Turn the corner and you will be greater still
© Sanna Songbird