Bovenstaande schreef ik voor mijn vriendin en ‘sister’ Mirjam, die met haar twee paarden naar Santiago de Compostella is gewandeld en nog steeds op Weg is. Ze schreef over haar dromen en plannen voor de toekomst, en over hoe haar innerlijke criticus steeds de boel bleef saboteren (als je boek uitkomt, Mirjam, ben ik de eerste die het leest!). Mirjams post resoneerde zo met mij omdat mijn eigen innerlijke criticus ook behoorlijk luidruchtig is. Ik denk dat de meesten van ons weleens worstelen met het ‘niet-goed-genoeg-monster’ (steek je hand op als je je nog te min hebt gevoeld). Dus natuurlijk bleek ik mijn boodschap voor Mirjam ook voor mezelf geschreven te hebben. Daarom besloot ik vanaf nu elke week iets te publiceren – een liedje, een ander schrijfsel, een werk in uitvoering, ongeacht hoe eng, kwetsbaar, waardeloos of pretentieus het ook mag voelen. Zo blijf ik in contact met mijn creativiteit en daag ik mezelf uit om steeds weer uit mijn comfortzone te stappen (want wie houdt er nu van comfortabel, toch?). Elke zondag (of zoiets toch) deel ik iets van mijn werk, tot het op is – en ik hoop dat dat nooit gebeurt.

The Key

Dit is het eerste nummer op mijn Songbird-album, dat vorige maand tien jaar geleden uitkwam. Ik schreef The Key zonder echt te voelen wat het betekende – dat ik zal moeten blijven zingen, wat er ook gebeurt. Zelfs als er behalve mijn moeder helemaal niemand ooit zou zeggen dat het mooi was. Dit is de les van mijn leven en ik ben er nog niet klaar mee, nog lange niet. Maar ik zing nog steeds. Ik heb er nooit naar verlangd om beroemd te worden, of een platencontract en een nummer 1-hit te scoren. Ik wil gewoon mijn verhalen zingen voor de mensen die ze willen horen.